Bez obzira na to je li hipertenzija "esencijalna", ili poznate etiologije, stalno izlaganje bubrežne cirkulacije povišenim krvnim pritiscima dovodi do lezija bubrežnih arteriola (hijalina arterioloskleroza) koje konačno vode gubitku funkcije (nefroskleroza). Postoje dva oblika nefroskleroze: "dobroćudna" i "zloćudna" (ili ubrzana).
Dobroćudna arterijska nefroskleroza se nalayi kod pacijenata koji su duže vreme hipertenzivni (arterijski krvni pritisak preko 150/90 mmHg), ali čija hipertenzija nije napredovala prema zloćudnom obliku. Ovakvi pacijenti se često otkrivaju na rutinskom pregledu, ili zbog nespecifične simptomatologije (npr. glavobolje, slabost, palpitacije, lupanje, preskakanje, srca).
Nefroskleroza koja prati dugotrajnu arterijsku hipertenziju (povišeni krvni pritisak) samo je jedna manifestacija procesa koji zahvata kardiovaskularni sistem. Fizikalni pregled, prema tome, može otkriti promene u krvnim sudovima mrežnjače-retine (arteriolno suženje i/ili plamičasta krvarenja), srčanu hipertrofiju i, ponekad, znake kongestivnog popuštanja srca.
Bubrežna bolest se može manifestovati blagim do osrednjim povišenjem koncentracije serumskog kreatinina, mikroskopskom hematurijom (prisustvo krvi u urinu), i/ili blagom proteinurijom (prisustvo proteina u urinu).
Pacijenti sa dugotrajnom dobroćudnom hipertenzijom, ili oni koji ni ne znaju da su hipertenzivni mogu razviti malignu hipertenziju označenu iznenadnim (ubrzanim) povišenjem arterijskog krvno pritiska (dijastolni često iznad 130 mmHg), udruženim sa edemom papile, ispadimacentralnog nervnog sistema, srčanom dekompezacijom i akutnim, progredirajućim pogoršanjem bubrežne funkcije. Nedostatak edema papile ne pobija dijagnozu kod bolesnika sa znatno povišenim pritiskom i brzim razvojem popuštanja bubrega.
Maligna hipertenzija se u većini slučajeva može razviti kod prethodno hipertenzivne osobe, obično u trećoj, ili četvrtoj deceniji života. Veća je učestalost među muškarcima, osobito pripadnicima crne populacije. Vodeći simptomi su obično neurološki (vrtoglavica, glavobolja, poremećaji vida, promene stanja svesti i žarišni, ili generalizirani grčevi).
Bubrežne abnormalnosti obuhvataju brzi porast serumskog kreatinina, hematuriju (povremeno makroskopsku), proteinuriju i eritrocitne i leukocitne cilindre u sedimentu. Može se razviti i nefrotski sindrom.
Kontrola hipertenzije je osnovna svrha lečenja i za dobroćudne i za zloćudne oblike. Vreme početka lečenja, njegova efikasnost, i poslušnost pacijenta bitni su faktori prekidanja progresije dobroćudne nefroskleroze.
Većina nelečenih osoba podleže vanbubrežnim komplikacijama hipertenzije. Međutim, maligna hipertenzija hitno stanje.
Treba započeti sa potpornim mjerama za kontrolu neuroloških, srčanih i ostalih komplikacija akutnog pošuštanja bubrega. Osnova lečenja, je agresivno sniženje arterijskog pritiska.
Dobroćudna arterijska nefroskleroza se nalayi kod pacijenata koji su duže vreme hipertenzivni (arterijski krvni pritisak preko 150/90 mmHg), ali čija hipertenzija nije napredovala prema zloćudnom obliku. Ovakvi pacijenti se često otkrivaju na rutinskom pregledu, ili zbog nespecifične simptomatologije (npr. glavobolje, slabost, palpitacije, lupanje, preskakanje, srca).
Nefroskleroza koja prati dugotrajnu arterijsku hipertenziju (povišeni krvni pritisak) samo je jedna manifestacija procesa koji zahvata kardiovaskularni sistem. Fizikalni pregled, prema tome, može otkriti promene u krvnim sudovima mrežnjače-retine (arteriolno suženje i/ili plamičasta krvarenja), srčanu hipertrofiju i, ponekad, znake kongestivnog popuštanja srca.
Bubrežna bolest se može manifestovati blagim do osrednjim povišenjem koncentracije serumskog kreatinina, mikroskopskom hematurijom (prisustvo krvi u urinu), i/ili blagom proteinurijom (prisustvo proteina u urinu).
Pacijenti sa dugotrajnom dobroćudnom hipertenzijom, ili oni koji ni ne znaju da su hipertenzivni mogu razviti malignu hipertenziju označenu iznenadnim (ubrzanim) povišenjem arterijskog krvno pritiska (dijastolni često iznad 130 mmHg), udruženim sa edemom papile, ispadimacentralnog nervnog sistema, srčanom dekompezacijom i akutnim, progredirajućim pogoršanjem bubrežne funkcije. Nedostatak edema papile ne pobija dijagnozu kod bolesnika sa znatno povišenim pritiskom i brzim razvojem popuštanja bubrega.
Maligna hipertenzija se u većini slučajeva može razviti kod prethodno hipertenzivne osobe, obično u trećoj, ili četvrtoj deceniji života. Veća je učestalost među muškarcima, osobito pripadnicima crne populacije. Vodeći simptomi su obično neurološki (vrtoglavica, glavobolja, poremećaji vida, promene stanja svesti i žarišni, ili generalizirani grčevi).
Bubrežne abnormalnosti obuhvataju brzi porast serumskog kreatinina, hematuriju (povremeno makroskopsku), proteinuriju i eritrocitne i leukocitne cilindre u sedimentu. Može se razviti i nefrotski sindrom.
Kontrola hipertenzije je osnovna svrha lečenja i za dobroćudne i za zloćudne oblike. Vreme početka lečenja, njegova efikasnost, i poslušnost pacijenta bitni su faktori prekidanja progresije dobroćudne nefroskleroze.
Većina nelečenih osoba podleže vanbubrežnim komplikacijama hipertenzije. Međutim, maligna hipertenzija hitno stanje.
Treba započeti sa potpornim mjerama za kontrolu neuroloških, srčanih i ostalih komplikacija akutnog pošuštanja bubrega. Osnova lečenja, je agresivno sniženje arterijskog pritiska.
Нема коментара:
Постави коментар